Adoptie en Dragen

Enkele maanden geleden waren wij opzoek naar bloggers voor onze website.
Diana was een van de personen die zich aanmeldde, maar eigenlijk een beetje ondersneeuwde onder de misschien wel honderd aanmeldingen die we kregen. Toch bleef ze onze interesse houden, en zodoende schreef zij haar eerste blog... Lees hieronder:



Mij werd gevraagd of ik een stuk wilde schrijven over het dragen van mijn adoptiezoon en mijn keuze daartoe.

Ik zal me eerst even voorstellen.
Mijn naam is Diana, en ik ben 27 jaar. Getrouwd op mijn 19e met een hele lieve man. 
Al gauw had ik een sterke kinderwens. We stonden er daarom al snel voor open om een gezin te starten. Alleen liep deze wens heel anders. Een jaar na ons huwelijk kreeg ik te horen dat ik op biologische wijze geen kinderen zou kunnen krijgen.
Na een tiental bloedtesten en vervelende onderzoeken bleek dat ik in de vervroegde overgang zat. Dit is ongelofelijk, maar alle waarden wezen op de overgang.
Een enorme verdrietige periode volgde. Daarin merkte ik dat de kinderwens nog sterker groeide, het verlangen naar een kindje in mijn armen, een klein handje in de mijne.
Het proces van verwerken lijkt op een rouwproces. Daarin heb ik hulp gezocht en dat is uiteindelijk toch goed geweest.
In de aanloop van onze derde huwelijksjaar bespraken de optie van adoptie. Daarin zochten we het hele internet af naar informatie over adoptie en wat daarbij komt kijken. We schrijven ons in dat jaar erna in, en wachtten dan op de datums van de verplichte bijeenkomsten met informatie over adoptie en alles wat daarbij komt kijken.
De voorlichtingen zijn verdeeld over vier ochtenden en daarin komen allerlei aspecten aan bod. De keuze van adoptie, namelijk dat adoptie de allerlaatste optie is voor een kindje. Het land zal eerst alles doen om het kindje in eigen land een plekje te geven, of op te laten groeien. Daarin horen we dus, dat niet alle kindjes die in een kindertehuis zitten geadopteerd kunnen worden. Ook horen we over het trauma van afgestaan worden. Hoe jong kinderen ook zijn, er zal altijd een scheiding plaatsvinden. Namelijk al vanuit een vertrouwde baarmoeder naar een onbekende omgeving met andere mensen. Daarna komen ze in een gezin die alles ook weer anders doet. Goed om ook daarin tips te krijgen.
Ook krijgen we uitgebreid te horen wat hechting bij adoptiekinderen doet. Wanneer en adoptiekind in het gezin komt zal een nieuw hechtingsproces in gang gaan. Dat is niet vanzelfsprekend omdat er geen wederzijdse vertrouwensband is. Daar gaan ook echt wel maanden overheen. Voor ons als adoptieouders dus belangrijk erg goed te letten op bepaalde signalen, en tegemoet komen in behoefte van het kindje. Een kindje wat nooit getroost is, zal moeten 'leren' dat ze mogen huilen en getroost gaan worden daarna.
Schrijnend om te horen, maar ook heel goed dat we dit meekrijgen.
Uiteindelijk gaan we dus met flinke rugzak met informatie terug naar huis. Dit is dus eigenlijk klaarstoom cursus voor adoptieouders.

Hierna volgde een gesprek met de Raad voor de Kinderbescherming. Deze voeren een onderzoek uit om te kijken of je in staat bent voor een kindje te zorgen. En dan met name een kindje met achterstand op emotioneel gebied, en soms ook met een lichamelijke achterstand. Deze gesprekken zijn pittig, maar wij ervaren een respectvolle houding van de raadsmedewerker. Dat voelt vertrtouwd. Het allerlaatste bezoek is thuis, en is ons huis uiteraard helemaal schoon gepoetst. Aan het einde van het gesprek grapte ik nog, dat de raadsmedewerker natuurlijk wel een rondje door het huis moest maken.
Dat deed hij ook, en dat was tevens de afsluiting. Het besluit horen we een aantal weken later. We mogen een kindje adopteren! Wat fijn. Het voelt als een zwangerschap. We zijn in afwachting van een kindje.

De keuze voor het land gebeurt vaak op gevoel. Zo ook bij ons. Wij voelen ons enorm getrokken tot Afrika. We waren erg jong als aspirant-adoptieouders dus hadden ook te maken met beperkingen voor leeftijdsgrenzen. Daarnaast droomde ik van een klein donker jongetje aan mijn salontafel, die mama zou zeggen. Die droom is inmiddels waar geworden! 

De landen waar we voor openstaan zijn Zuid-Afrika en Ethiopië.
Voor Ethiopië was een tijdelijke stop ingelast door onjuistheden in documenten van geadopteerde kinderen, en moesten alle procedures opnieuw onder de loep. Ja, adoptie is een enorme bureaucratie en papieren regeling. Maar dat maakt het wel juist, en de verantwoorde manier van adoptie. Wij zijn blij met de ontwikkelingen, want er zijn ook genoeg verhalen dat er informatie niet klopt bij kinderen.
Als wij ons aanmelden bij het Bureau dat ons zal helpen bij de adoptie, krijgen we de optie om voorzichtig weer open te staan voor Ethiopië. Dat houdt in dat we met tien andere echtparen onze documenten mogen inleveren, en kijken of er juiste dossiers zijn van kindjes die gematchd kunnen worden. (matchen gebeurt altijd vanuit kind, wat heeft het nodig, welke achterstand etc, dus nooit wie het eerste staat, krijgt het volgende kind. )
Alle papieren is een hoop werk, maar we kunnen dit in twee weken klaar hebben.
Nu is het wachten.

Ik voel me zwanger. Heel onrustig en ervaar een soort nesteldrang. Ik ben regelmatig bezig met opruimen, spullen uitzoeken en het huis glad hebben. Ook zijn we gestart met een kinderkamer. We krijgen een kindje tussen de 0 en 2 jaar, dus kunnen een aardig neutraal kamertje maken met een ledikantje en commode. Dit doen we met alle passie. Het werkt ook therapeutisch, want de tijd gaat iets sneller, en we groeien er zo naar toe.

Het wachten is heel lang, en moeizaam. Ik ben een ongeduldig type, dus het machteloos afwachten tot er een kindje voor ons is, is echt verschrikkelijk. Toch slepen mijn man en collega's me er doorheen.

Tot die dag daar is... Ik ben op mijn werk, als kraamverzorgende assisteer ik bij bevallingen. Dit doe ik in een geboortehotel, dus een vaste werkplek. Die dag had ik al 3 bevallingen geassisteerd, maar ik kan dit met zoveel passie doen dat ik er energie van krijg. Rond een uur of twee in de middag kijk en terloops op mijn telefoon en zie twee gemiste oproepen. Ik verbaas me niet eens direct, en kijk in mijn mail. Daarin zie ik dat ze mij vragen terug te bellen van adoptiebureau. Op dat moment bellen ze zelf al. Ik neem op, en hoor dan de magische woorden die me moeder maakte.

Ik loop naar de voorraadkast waar medische voorraad ligt opgeslagen. Ik doe de deur achter me dicht, en sta tegen de muur. Het is donker om  me heen, en dan zegt ze: Jullie krijgen een ZOON! Ik geloof het niet, en merk dat ik tegen de muur ga staan en me laat zakken om te gaan zitten. Mijn hart maakt een sprongetje of twee, en vraag nog eens: He? Huh? Echt? Dan komen de woorden nog eens: Jullie krijgen een Zoon. Zijn naam is : Tinsae en hij is nu 9 maanden oud. Hij is gezond, en maakt het goed!
Je gelooft vast dat ik niet wist wat ik moest doen op dat moment. In mijn witte zusterspak ben ik moeder geworden. In een ziekenhuis, maar dan niet bevallen.
Ze wilt me nog meer vertellen, maar voor ze dat kan doen, zeg ik dat ik mijn man moet bellen. Dat is akkoord, en dat doe ik dus ook. Hij gelooft het net zo min als ik dat deed. We geven allebei een kreet en zijn daarna stil. Heel stil.  Een minuut samen aan de telefoon. We realiseren ons dat we eindelijk papa en mama zijn.  Het bureau belt terug met de verdere informatie. Ook stuurt ze zijn foto in de mail, en alle andere informatie.
Ik loop de gang daarna op, en zie een collega een kamer uitkomen, en trek haar aan haar jasje, en zeg: Luister... Ik ben gewoon moeder geworden!!! Ik krijg een zoon.. en daar komen de tranen, van blijdschap. Ze omhelst me, en zegt me direct naar huis te gaan. Onderweg naar de auto kom ik mijn leidinggevende tegen. Ze is altijd heel meelevend, en ook zij feliciteert me met een knuffel. De tranen springen in onze ogen. Wat een geluk!

De weg naar huis weet ik niet meer, en bij de flat van mijn schoonmoeder aangekomen. (We zouden daar gaan eten, dus hebben we dat nu heel dankbaar alsnog aangenomen)
Daar startten we de laptop op, en nemen mijn schoonmoeder en twee schoonzussen afstand door in de keuken te wachtten tot wij de foto samen hebben gezien.
Bij het zien van de foto, kan ik niet meer stoppen met lachen. Het klopt wat iedereen me zei. Als je de foto ziet voelt het eigen. En dat is zo.... We kunnen onze ogen er niet vanaf houden.
Wat een knapperd! Prachtig kindje!!! Die avond vertellen we het ook tegen de andere familie en vrienden.

Drie maanden later mogen wij naar hem toe. Een 16 urige vliegreis naar onze zoon. Daar aangekomen is het land al direct in ons hart gesloten. Het is warm, druk, maar ook veel armoede. De twee dagen in het hotel voor we naar hem toe gingen waren erg lang.
De dag dat we hem mogen ontmoeten zijn we vroeg wakker.
2,5 uur rijden, en we komen aan in zijn geboorteplaats.
De ontmoeting verliep anders dan in je gedachten, maar dat is meestal. Hij schrok zo van ons, dat hij moest huilen. Hij zocht troost bij zijn nanny, en we kregen in de tuin te mogelijkheid hem rustig te leren kennen.
Er was veel verdriet bij hem, en een heleboel tranen bij ons als ouders. Toen ik mijn armen eindelijk om hem heen sloeg veranderde ik in een echte moeder, en voelde zijn verdriet en angst. Ik wilde hem zo dicht mogelijk bij me houden, hem troosten, en hem lief hebben.
De twee uur die volgde waren van interessant kijken naar ons speelgoed naar intens verdrietig huilen toch de allermooiste van mijn leven. Vergelijk het met een bevalling. Er ging zoveel door me heen!

De terugreis naar het hotel neem ik hem tegen me aan. De draagdoek die ik al maanden geleden had gekocht, zorgvuldig had gewassen, zit in de luiertas. Ik vergeet het op dat moment, maar hij slaapt tegen mij aan, met zijn armpjes om mijn middel. Ik voel me zo rijk!

De eerste dagen waren heel moeilijk voor hem, en wij hebben regelmatig met hem meegehuild. We troosten waar mogelijk, en houden hem heel veel bij ons.
De draagdoek is een tricotslen die ik gebruik voor wandelingen. Wat overigens een uitkomst is, want de wegen zijn daar niet begaanbaar met een buggy.
We merken ook dat de draagdoek, het liefst heel strak, helpt hem in slaap te komen. Hij legt zijn hoofdje neer en deinst op ons wandelen op en neer. Hij slaapt steeds al voor we straat van het hotel uit zijn. Ik  voel me zo trots, en de lokale bevolking in Ethiopië kijken vol verwondering naar de doek. Ze dragen daar hoofdzakelijk op de rug met een soort sjaal die ze gewoon om hun schouders gooien en hun kindje daarin vervoeren.

Na vier weken mogen we naar huis. Spannend! We merken dat hij al gewend is aan ons en dat hij regelmatig goed contact legt met ons. We zijn het er samen over eens dat we bij aankomst op Schiphol hem in de draagdoek doen, om prikkels te vermijden, en de overweldigende familie die zo blij zijn hem te zien, iets af te schermen.
Dit blijkt een goed idee, want halverwege de aankomst, waar iedereen ons feliciteert, pakt hij mijn sjaal en legt zijn hoofdje tegen mijn borst. Ik voel me zo warm worden van binnen, want dit is een teken dat hij zich bij mij veilig voelt. We hebben duidelijke afspraken dat niemand hem nog kan vasthouden, of hem mag dragen. Dat is voor papa en mama. Daarmee geven we hem veiligheid, en weet hij op de duur wie wij zijn, en dat wij degene zijn die hij kan vertrouwen.

Ja, de draagdoek heeft ons door de eerste weken geholpen als vervanging voor de buggy, maar het mooie ervan is dat ik het ging waarderen, en mijn zoon nog meer. Thuisgekomen zijn we met de geweven versie aan de slag gegaan, en wat is het fijn.

De volgende keer schrijf ik over dagelijks verdriet, stress, hechting en geborgenheid. Ook wat daarin de draagdoek heeft betekent heeft. 

Liefs,
Diana