De eerste dagen als gezin

Diana Engelbracht is gastblogger voor Hip & Groen. Zij geeft ons een kijkje in het leven na de adoptie van haar zoontje Tinsae en in hoeverre het dragen van haar kindje daarin helpt.



In mijn vorige blog beschreef ik hoe wij onze zoon ontmoetten en de eerste dagen met hem.

Vandaag schrijf ik over hoe de eerste weken verliepen als gezin.

Na een zeer welkom thuiskomen op Schiphol rijden we naar ons huis. Ons huis. Ons huis is zo bekend voor ons. Wij kennen het door en door. Ook wachtten onze drie katten op ons. We kijken er naar uit, maar tegelijkertijd beseffen we dat onze zoon het voor de allereerste keer gaat zien. 

Bij binnenkomst maakt hij direct kennis met onze drie poezen die erg blij zijn dat we weer thuis zijn. Op de bank zittend trek ik zijn jasje uit, en zijn schoentjes. Ik fluister in zijn oor, dit is je nieuwe huis schat. Hier zal je met ons je leven gaan opbouwen. Hij wilt direct kennismaken met alles wat hij ziet, en ik laat hem even rondkruipen op de vloer. Ondertussen worden de laatste koffers binnengebracht, en dan valt de voordeur dicht. We zijn met zijn drieën nu. 

Mijn man en ik kijken elkaar aan. Nu gaat het echt beginnen. We voelen ons moe, maar tegelijkertijd heel wakker en opgewonden door alles wat op ons af komt. Omdat er tijdens de vliegreis weinig geslapen is besluiten we met zijn allen te gaan slapen. Naast ons grote bed staat al weken een mooi wit ledikantje. Al zo vaak gingen mijn handen over de dekentjes om het te schikken. Het recht te leggen voor onze zoon! Nu was daar dan het moment dat ons kind er echt in komt te liggen.

Mijn handen raken het matras als ik hem neerleg. We geven hem zijn knuffeldekentje, en hij pakt zijn duimpje. Samen met mijn man kijken we verliefd en vol overweldigende liefde naar zijn kleine hoofdje en donkere oogjes. Hij is echt van ons, hij hoort zo bij ons! Zelf gaan we daarna ook in bed liggen, en kijken hoe hij langzaam in slaap valt. Alsof het nooit anders geweest is. Ook slapen we zelf een klein uurtje daarna. 

De dagen die volgen zijn ontzettend belangrijk voor ons. Hij leert zijn nieuwe kamertje kennen, alle nieuwe geuren en kleuren. We vertellen hem alles, ook al zal hij niet alles snappen. De nachten gaan best goed. Klokslag 3 uur in de nacht is hij wel wakker. Dan huilt hij, alsof hij droomt. Dan gaat mijn hand door de spijlen van zijn bedje, en pak ik zijn handje. Dan fluister ik "mama is hier lieverd, we gaan nooit meer weg, probeer maar te slapen lieverd". Hij pakt mijn hand stevig vast en valt daarna weer in een diepe slaap. Hoe belangrijk zijn die nachten geweest voor ons allen. We wennen aan elkaar, en leren elkaar nog beter kennen.

Het is wennen om een kindje in huis te hebben, en daarmee een strakke structuur in te bouwen. Gelukkig helpt zoonlief ons door een mooi ritme te creëren in de eerste twee weken thuis. We proberen dagelijks buiten te wandelen, en dat doen we heerlijk in de doek. Ik leer knopen met een geweven doek, en dat is erg fijn voor langere wandelingen. Ook papa draagt met een draagzak, en dat gaat erg goed. 

Wat is zo beschrijf lijkt erg mooi en vanzelf te gaan. Maar ook in deze mooie weken komen er heel veel emoties kijken. Als vrouw moet ik heel erg zoeken naar een balans. Ik voel dat ik weinig tijd heb voor mijn omgeving. Ik vind dat aan de ene kant niet erg, want ik wil er honderd procent zijn voor mijn kindje, waar ik zo lang op wachtte. Maar aan de andere kantvoelt het ook eenzaam.

Maar ook bij onze zoon is er verdriet. Omdat adoptiekinderen meerdere scheidingen doormaken, hebben ze weinig vertrouwen in mensen om zich heen. Daarom is hechting zo belangrijk bij deze kinderen. Er is geen natuurlijke basis van hechting zoals bij een zwangerschap. Je moet beginnen in een leventje wat je nog niet kent. En hij ons nog niet kent. We leren in de voorbereiding hoe we daarmee om moeten gaan. 

Na een paar weken merken we een verandering. Van een goede slaper blijkt hij nu meer en meer moeite te krijgen met slapen in de middag. Dan ligt hij een kwartiertje in bed en schrikt dan wakker in paniek. Huilt dan heel hard, en lijkt hij mijn stem ook niet te horen. Ik haal hem dan uit zijn bedje, leg hem tegen mij aan. Hij huilt, met lange halen, en met intens verdriet. Zijn kleine lijfje schokt, en ik merk dat hij echt tranen heeft in zijn oogjes. Ik zing zachtjes een liedje, en merk dat hij steeds rustiger wordt. Ik huil soms mee, want wat een verdriet moet dit kleine mannetje verwerken. Alles wat vertrouwd was in zijn geboorteland, is nu zo anders. Wij kunnen zeggen dat wij alles goed doen voor hem, maar hij mist zijn vertrouwde bed, zijn verzorgster, en zelfs zijn vertrouwde voeding. Soms duren deze huilbuien een halfuur lang. Ik zit dan op zijn kamertje, zijn armpjes om mijn middel, en mijn handen op zijn hoofdje. Het voelt ook heel intens, want hoe fijn is het hem te mogen troosten. Hij laat het toe, en dat is al heel belangrijk!

Ook het eten is even wennen. Ondanks dat hij net een jaar oud is, moeten we vooraf aan beginnen met vast voedsel. Hij kreeg in het kindertehuis om de drie uur een papfles. Dat zorgt ervoor dat zijn slikreflex nog niet volledig ontwikkeld is. We beginnen dus met fijngemalen voeding, en hele kleine stukjes brood. Hij gaat er direct van houden, en we merken dat hij een enorme eetlust heeft!

Hij heeft ook moeite met doseren. Als hij zelf zijn stukjes brood mag eten, propt hij ze allemaal tegelijk in zijn mondje. Het lijkt bijna uit angst voor tekortkomen. We zeggen dan rustig: "een stukje tegelijk in je mondje " maar dat heeft als gevolg dat hij in een intens verdrietige huilbui eindigt, omdat hij ongetwijfeld dacht dat hij niet mocht eten. Het geeft me veel verdriet te zien, dat ze zoveel tekortkomen ook al lijkt het soms zo klein. Het Proppen, en veel eten heeft een aantal maanden geduurd, en hebben we steeds uitgelegd dat het eten op zijn bordje echt voor hem is, en dat de andere twee borden voor papa en mama zijn. Dit zorgde er uiteindelijk voor dat hij begreep dat dus echt niemand anders zijn bordje mag leegeten, dan alleen hij. 

Ook merken we in de weken na thuiskomst dat hij steeds meer en meer de bevestiging wilt krijgen dat we er echt zijn. Als ik maar 1 minuut uit beeld ben, roept hij me al, en dat bevestigen natuurlijk. Soms kijkt hij me dan met hele grote ogen aan, alsof ik echt kwijt was, en hij het niet meer wist! Dat doet ook verdriet, want ik weet echt wel dat ik nooit meer wegga bij hem. We bevestigen alle vraagjes, roepen, huilen en als er geknuffeld moet worden doen we dat! 

Maar ook opvoeding hoort erbij. Ook bij deze kleine dreumes! Het is een enorme ontdekker, en moet aan alles voelen, overal opzitten, en trekt meerdere keren per dag wat stekkers uit het stopcontact. We maken alles wel kindproof, maar hij krijgt het voor elkaar toch bij bepaalde stekkers te komen. Als we dan zeggen dat dat niet mag, zie je in zijn ogen een grote onzekerheid opkomen. Dan is het alsof hij bang is dat hij afgewezen wordt.  Vaak speelt hij daarna weer met zijn speelgoed, maar opeens is het dan over. Hij huilt, en begrijpt er niets van. Het liefst wilt hij worden vastgehouden, maar in zijn boosheid en verdriet duwt hij me ook letterlijk weg. Hij kijkt door zijn betraande ogen naar me, en ik zie zo n intens verdriet en angst. Hij moet ook zoveel leren, zoveel kleine dingen. Hij is 1 jaar maar eigenlijk beginnen we gewoon bij het allereerste begin van een pasgeborene. Ik troost hem, houd hem tegen me aan. Ik merk dat als ik hem wieg als een baby dat hij rustig wordt. Ik leer in deze tijd ook dragen op mijn rug. Dat is best fijn want dan kan ik ook wat huishoudelijke taken doen. Ook koop ik een grote yogabal. Als ik hem op mijn rug heb, ga ik op die bal zitten en wieg hem soms in slaap zo. Anders merk ik een enorme verandering. Van een overprikkeld en verdrietig kindje naar een rustig jongetje. Zijn hele lijfje veranderd van houding, en ik merk dat zijn ademhaling rustiger wordt. Hij legt na een tijdje zijn hoofd tegen mij aan, en ik merk dat er volledige ontspanning is. Wat fijn!

Dragen van mijn zoontje is niet alleen erg goed voor hem trouwens. Door mijn ADHD ben ik zelf wat onrustiger en kan lastig een moment rust inbouwen. Wat ik merkte als mijn zoon tegen mij aan zit in de doek of drager, dat ik rustig wordt. Ik geloof er heilig in, dat er een hormoon vrijkomt waardoor ik ook heel erg rustig wordt. Ik voel me zo op en top moeder met hem zo dichtbij me. Hij maakt ook zoveel in mij los. De eerste maanden heb ik niet veel mijn emoties geuit, omdat ik enorm bezig was om het goed te doen, en het voor hem veilig te maken, dat ik mezelf vergeet. Maar er is een moment dat ik hem op mijn buik draag, en hij met zijn warme hoofdje tegen me aan ligt, na een intense huilbui. Ik voel zijn verdriet, en ik merk dat de tranen in mijn ogen springen. Samen huilen we in stilte. Wat bijzonder, en met verschillende gevoelens!

Het werken is voor mij eerst lastig. Graag ga ik aan het werk, omdat mijn hart in de kraamzorg ligt. Toch houdt het me ergens tegen, en voelt het niet goed weg te gaan. Samen met mijn man overleggen we dit, en ga ik over op een oproepcontract, waarbij ik alleen werk als dit het minst belastend is voor onze zoon. Dit voelt beter dan ik in eerste instantie bedacht had. 

Inmiddels zijn we ruim een jaar verder als ik dit schrijf. Ik krijg kippevel als ik lees welke weg we hebben gehad. We hebben zoveel meegemaakt in zijn kleine leventje, en dat bind ons elke dag samen. Er is geen intensere band te beschrijven dan met je eigen kindje. 

Ik wil aan de lezers meegeven dat het dragen bij ons spontaan is komen opzetten, en het zo ontzettend geholpen heeft bij de basis van hechting. Nog steeds wanneer we erop uit gaan draag ik onze zoon, en we merken dat hij dit prettig vind. Als vreemden tegen hem praten, of hem willen aanraken, lijkt hij in de doek te willen kruipen om veiligheid te zoeken. We zijn dus op de goede weg!

Ik hoop dat jullie hebben genoten van een klein kijkje in ons adoptieleven. Ik kan nog veel meer en nog veel langer schrijven, maar dan wordt het een boekwerk. 

Liefs Diana